Ontwikkeling is aankijken van ‘oud zeer’

Ik heb veel te maken met mensen die zich graag ontwikkelen. Heerlijk l#llen over schaduwkanten, pijntjes en ze uiteindelijk te kunnen aankijken en transformeren. Weet als je dit leest, ik sta vooraan wat dit betreft.

Tot mijn ervaring in een opstelling die ik zelf mocht ondergaan. Zonder aanduiding mochten de representanten zich bewegen in de ruimte. 

Wat is, is

Wat er ontstond was een spel aan verschillende energieën. Een rustige, bewuste energie. Een spelende en vrolijke energie. Een ‘naar buiten kijkende’ – energie. En een klein, in een hoekje gedoken energie. Uiteraard, die laatste, daar was ik nieuwsgierig naar.

Een opstelling is niet met woorden. Het gaat over energie en wat voel je bij wat er gebeurd. Dit bewust worden, om vervolgens weer bewuste verbanden te gaan leggen. Ik stond erbij en keek ernaar. Zelf voelde ik me rustig, maar was oprecht nieuwsgierig naar de ineengedoken energie. ‘Waar staat zij voor?’ was de vraag. Het voelde als een ‘blok op mijn maag’ en het voelde als een ‘kleine, niet veel vragende energie’. 

Dat wat je niet ziet, zie je niet

Dat ik het schouwspel bewust werd, gaf me een gevoel van tevredenheid. Ik zag nu iets ‘van mij’ wat ik eerder niet kon zien. Wat ik van haar terugkreeg was een verdrietig meisje. Onder de indruk van ‘grote energieën’. Ik heb dit vertaald als mensen die een grote stem hebben of indrukwekkend zijn. Daar duikt dit deel van mij weg. 

Mijn gedrag is vervolgens mij groot maken en de confrontatie opzoeken. Tenslotte was mijn overtuiging (deels onbewust) als je aanvalt, is de kans kleiner dat je aangevallen wordt.

Dat wat ik alleen maar hoef te doen, om mijn eigen energie in balans te houden en niet te ‘overschreeuwen’ of ‘harder mijn best te doen’ is het aankijken van dat kleine meisje in de hoek. Als je pijn aandacht geeft die het vraagt, transformeert het.